“Ex-legkippen aan onze toom toevoegen”

Caramel Quin en haar kinderen houden kippen in hun achtertuin in oost Londen. Dit is hun dagboek over de kennismaking van ex-legkippen en een oudere hen.

We begonnen met twee hennen en een Eglu Cube. Een vriendin die acht jaar lang kippen had gehouden had haar tuin nodig. Wij dachten er al over na om kippen te gaan houden, dus ze heeft ze aan ons overgedragen. We noemden ze Buffy and Britney (Ik maak geen excuses voor het hersenspoelen van mijn twee tienerkinderen om van jaren ’90 popmuziek te houden).

Dit was iets meer dan een jaar geleden. Buffy is nog altijd gezond, Britney heeft nog slechts een paar maanden geleefd. We gingen van de dames houden en stonden al op de wachtlijst om ex-legkippen te redden via de British Hen Welfare Trust. (te vergelijken met de stichting Red een Legkip in Nederland en België). We deden dit zo snel mogelijk: Buffy had andere kippen nodig als gezelschap, of wij toch in ieder geval.

We reden naar een nabije ‘rehoming day’ en kregen zes vogels die we in een paar kartonnen dozen mee naar huis namen. Ze zagen er zo zielig uit, mager en bleek. Hun kammen waren bleek en slap. Onze hond, die we in huis hadden opgesloten, drukte zichzelf tegen de glazen deur en kwijlde als een hongerige hond uit een tekenfilm, hoewel de kippen niet veel vlees op hun botten hadden… De hen met de minste veren kreeg van ons de bijnaam Necky en zag er meer uit als een dinosaurus dan een vogel. De brutaalste hen kreeg de naam Dora the Explorer omdat ze elke hoek en kier in de tuin inspecteerde. 

Een tuin! Het was maar moeilijk voor te stellen dat deze vogels nog nooit buiten waren geweest. Alles was nieuw voor ze terwijl ze hun natuurlijke gedrag voor het eerst konden uiten, zoals krabben en pikken in de aarde op zoek naar insecten en wormen. We lieten ze de boel verkennen terwijl Buffy toekeek vanuit de kippenren. Daarna wisselden we ze zodat ze konden eten en Buffy vrij kon rondscharrelen. Daarna zetten we ze samen in de ren en keken enthousiast toe hoe de eerste kip gebruik maakte van de ladder en haar weg naar de Eglu vond.

De eerste nacht vonden niet alle kippen hun weg naar boven om te gaan slapen. Een dames paar sliepen onder de Eglu Cube, dus ik ben de ren ingegaan en heb ze zelf ‘s nachts in het hok gezet. Hierna wisten ze waar hun thuis was en gingen ze op stok voordat de Autodoor sloot om ze warm en veilig te houden.

We gaven ze voldoende tijd om vrij rond te scharrelen. Ook gaven we ze een extra voer- en drinkbak, zodat geen van hen weg zou worden gepest tijdens het eten. De hangende feeder bleek het beste omdat alle zeven vogels er tegelijk gebruik van kunnen maken. Gedurende een paar weken besloot ik de gebruikelijk legkorrels te vervangen voor fijnere legkorrels omdat de vogels gewend waren aan kleinere korrels toen ze nog commerciële leggers waren.

De tweede dag vonden we eieren verspreid in de tuin, de schattigste was degene die we in een kuiltje in een stofbad vonden. Maar binnen een week hadden ze allemaal door waar de nestkast was. Voordien hadden we nooit meer dan twee eieren per dag, dus het was leuk om er plot vijf of zes te hebben (op een dag hadden we er zelfs zeven). Ex-legkippen zijn vaak uitstekende leggers, dat is waar ze uiteindelijk voor zijn gefokt natuurlijk.

Ik herinner me dat ze op dag twee in paniek raakten toen het begon te regenen: ze hadden deze waterkogeltjes die uit de lucht kwamen vallen nog nooit meegemaakt. En ik herinner me het grappige moment dat ik een handvol cherry tomaatjes in de ren gooide en alle kippen wegdoken alsof ik een handgranaat had laten vallen.

Het pesten was minder erg dan ik gevreesd had. Buffy moest het in haar eentje opnemen tegen de nieuwe dames genaamd Willow, Betty, Mercury, Dora, Chirpy da Hen en Mango Buckbeak (de namen waren door mijn kinderen bedacht). We gaven ze al snel gekleurde pootringen, nog voordat het te lastig werd om ze uit elkaar te houden. Hun veren groeiden echter langzaam terug omdat we ze in April hadden geadopteerd. Blijkbaar krijgen ze in de winter sneller veren omdat ze ze nodig hebben om warm te blijven.

Chirpy en Mango hadden de minste veren en werden het meest gepikt door de andere kippen en soms verjaagd van hun eten. We gaven ze echter veel tijd om vrij rond te scharrelen en als de grotere dames in de tuin waren hadden de kleinere de kans om te eten. Langaam maar zeker maakte het gemene pikken plaats voor vriendelijker gedrag. Zo maakten ze elkaars veren schoon na een stofbad en verwijderden ze de beschermende omhulsels van elkaars nieuwe veren. 

Nu, zeven maanden later, hebben we Buffy nog steeds en vier van onze nieuwe dames. Willow en Mercury hebben het niet gered: een stierf plotseling en de andere was een paar dagen onwel. Maar we hebben andere kippen weer gezond kunnen maken. Mijn bananen-pap staat er nu om bekend kippen van de dood te redden.*

De ster van de show is Chirpy da Hen, waarvan ik zeker ben dat ze het oudste zal worden. Misschien wordt ze zelfs oudere dan ik. Ze liet ons een paar maanden geleden flik schrikken met een enorm gezwel. We hebben het schoongemaakt en onderzocht en waren er eigenlijk zeker van dat het een tumor was. We hebben haar apart gezet in een bench om te voorkomen dat de andere kippen de pijnlijke bult zouden pikken. We hebben haar bananenpap en pijnstillers gegeven. Na een week trad er duidelijk verbetering op (…) en konden we haar weer bij de andere kippen zetten. Het gaat nu prima met haar. Nee, meer dan prima zelfs. She’s badass.

BHWT maakt duidelijk dat de verwachtingen bij het adopteren van een kip soms beperkt moeten zijn: de levensduur van een ex-legkip is moeilijk in te schatten. Ze zeggen “uw hen heeft ten minste goedheid ervaren buiten het commerciële systeem en dat is meer dan ze ooit had durven hopen.” Als u denkt dat huisdieren een goede manier zijn om uw kinderen iets te leren over sterfelijkheid, kies dan voor ex-legkippen. Ze zijn leuk, hun eieren zijn heerlijk en het geeft een goed gevoel om hun leven te verbeteren, hoe lang of kort dat ook mag duren.

Onze hennen hebben een fijn leven en krijgen elke dag de gelegenheid om vrij rond te scharrelen. Ze eten goed, ze springen in de lucht zelfs om de rozen en fuchsias te eten en dat kan me niks schelen. De hond is nu ook aan ze gewend en ze kunnen tegelijk buiten zijn zonder dat hij zich gedraagt als een hongerige hond uit een tekenfilm. 

Ik heb nu een inloopren met een dekzeil tegen de regen. Dit is zowel voor mijzelf als voor de dames. Ik heb het voornamelijk genomen zodat ik de ren kan uitmesten zonder dat ik hoef te knielen. Ook geeft het de dames veel ruimte en kunnen de kinderen en vrienden ze wanneer ze maar willen bezoeken.

We hebben de hele cirkel doorlopen nu Buffy in de rui is. Ze is half kaal nu het koud is terwijl de ex-legkippen bijna al hun veren terug hebben. Volgend jaar zullen we waarschijnlijk meer ex-legkippen aan onze toom toevoegen. Ik denk dat we ze in de eerste plaats hebben genomen met het oog op de eieren. Maar nu betekenen ze meer dan dat: ze maken deel uit van ons gezin… en leggen toevallig heerlijke eieren.

Voor meer informatie over ex-legkippen, bezoek de website www.redeenlegkip.nl of www.redeenlegkip.be.

*Geef uw kippen met mate snacks. Bereid het voer voor uw kippen altijd buiten uw keuken  om kruisbesmetting te voorkomen.

This entry was posted in Dierenverhalen