Pride of Omlet: een dapper konijn

Dit artikel maakt deel uit van onze Pride of Omlet serie, waarin bijzondere huisdieren in de schijnwerpers staan omdat hun moed, talent, intelligentie of zachtaardigheid het verdient om met de wereld te worden gedeeld.

-Geschreven door Anneliese Paul

Het is bijna niet te beschrijven hoe bang konijn Pixie was toen de RSPCA (Royal Society for the Prevention of Cruelty to Animals, VK) haar herplaatste bij een ervaren konijnen-eigenaar. Achttien maanden verder leidt kleine Pixie een luxeleven en begint ze te wennen aan de liefde die ze ontvangt van haar mens Wendy.

Wendy had al twee mooie konijnen waar ze dol op was. Een zwarte rex rammelaar genaamd Jensen en zijn chocolade bruine maatje Havana. Maar in 2019 stierf Havana plotseling aan een longontsteking, en Jensen rouwde zo erg dat hij zijn hok niet meer verliet. Hij was een heel verdrietig, ongelukkig konijn. 

Wendy wilde dat hij weer een band zou opbouwen met een ander konijn, dus ging ze naar de RSPCA in Canterbury en vond Pixie, een ernstig verwaarloosd konijn. Pixie werd samen met haar maatje gered, maar helaas heeft dit konijn het niet overleefd. Pixie was uitgehongerd, een hoopje vel en botten en ze moest eerst in gewicht aankomen voordat ze ergens kon worden gehuisvest. Wendy wilde haar het liefdevolle thuis geven dat ze verdiende.

In de veronderstelling dat ze de perfect match zou zijn voor Jensen, nam Wendy Pixie mee naar huis. Ze had het konijnenhok in tweeën gedeeld, zodat ze langzaam aan elkaar konden wennen. Na ongeveer een maand lagen ze naast elkaar, slechts gescheiden door gaas, dus Wendy dacht dat de tijd was aangebroken. Maar Pixie was getraumatiseerd en haar angst uitte zich in agressief gedrag. Ze kon de situatie niet aan en beet Jensen. Ze was geagiteerd en bang voor alles. Lang was zelfs het neerzetten van eten lastig voor haar. Ze viel uit naar de handen die haar voedden. Het was een verdrietige tijd voor Wendy om Pixie zo angstig te zien.

Wendy hield Pixie apart, en langzaam maar zeker begon Pixie haar te vertrouwen. Nu, achttien maanden later, houdt ze haar neus omhoog om geaaid te worden en hopt ze samen Jensen rond. Hun Omlet rennen staan parallel, dus zij heeft haar ruimte, en Jensen heeft de zijne. Ze hebben ook een schuur die in tweeën is verdeeld, met drie niveaus, ramen, balkons en een luikje naar hun Omlet-ren, die door middel van tunnels met de serre zijn verbonden. Door dit systeem kunnen ze beide hun tijd in huis hebben. Wat ooit Wendy’s eetkamer was, is nu een speelkamer voor konijnen met een doos, wat trapjes en tunnels, zodat ze kunnen rondscharrelen en konijndingen kunnen doen. Ze komen om de beurt naar binnen en Wendy laat de deur openstaan, zodat ze het niet te warm krijgen.

Voordat ze ‘s ochtends naar haar werk gaat, maakt Wendy voor de konijnen altijd een kleine salade. Boerenkool, cavolo nero… gemengd met kruiden zoals peterselie, munt en basilicum. En in de zomer plukt ze verse rozenblaadjes. Ze hebben in hun ren drie of vier soorten hooi om uit te kiezen, en als extra beloning geeft Wendy ze graag konijntjeskoekjes of aardbeien, waar ze dol op zijn.

Sinds het moeilijke begin is Pixie opgebloeid dankzij de liefde van haar eigenaar, die haar verleden begrijpt, haar zelfvertrouwen én lekkere maaltijden geeft. Jensen heeft een nieuw maatje, Tinkerbell, een witte mini Rex met blauwe ogen. Wendy is dol op haar drie konijnen, maar vooral op Pixie. She’s a survivor.

“Bijna dagelijks kon ze me tot tranen roeren. Ze is zo lief en gevoelig. Ik ben echt verbaasd dat dit konijntje het op kon brengen om mensen te vergeven.”

This entry was posted in Konijnen