My Backyard Paradise – Fotodagboek van drie ex-legkippen (deel 1)

Nathalie is eigenaar van het Instagram account My Backyard Paradise. Samen met haar echtgenoot en drie tiener dochters runt ze haar eigen ‘mini backyard farm’ in België. De prachtige foto’s die zij met haar Instagram volgers deelt laten zien dat dit werkelijk een backyard paradise is. In juni 2018 besloot Nathalie haar dierenrijk verder uit te breiden en drie legkippen te redden. Volg hun weg naar herstel in het tweedelige fotodagboek dat zij voor ons bijhield.

Een legkip, zo eentje die tot wel driehonderd eieren per jaar kan leggen, zo eentje missen we hier nog. Onze raskippen nemen een lange legpauze gedurende de herfst, ze nemen de tijd om hun verenkleed te vernieuwen en wachten tot de dagen langer worden vooraleer ze terug beginnen te leggen. Vorig jaar hebben we zo meer dan drie maanden geen enkel eitje gehad en dit met meer dan tien hennen! Dus als we tijdens de herfst verse eitjes willen moeten we legkippen kopen.

Wij kopen onze kippen altijd bij een kleinere handelaar of een hobbykweker, ergens waar we de kippen zien en waar we weten dat ze toegang hebben tot gras, proper water en een deftig nachthok. Maar een aantal legkippen van de slacht redden en hen nog een mooi leven hier in onze achtertuin bieden lijkt ons wel wat. Want legkippen zijn na zestien maanden al ten dode opgeschreven. Hun lijf heeft dan een legpauze nodig en dit staat voor de industrie gelijk aan verlies. Na iedere rui leggen kippen ook minder eieren en dat is natuurlijk ondenkbaar in dat milieu!

Zo gezegd zo gedaan. Eerst moeten we op zoek naar een plaats waar men zo’n kipjes van de slacht kan redden. De site www.redeenlegkip.be via de Ark van Pollare is een eerste oplossing. Via deze site kan je een legkip reserveren om te kopen of adopteren. Het adopteren is een maandelijkse bijdrage van 5€ en dan krijg je maandelijks ook 24 eitjes. Zij zorgen ervoor dat de kippen bij de eierproductiebedrijven worden opgehaald en de eerste zorgen krijgen. Dit willen we echter zelf doen om te zien hoe dat er aan toe gaat. Na verder zoeken kom ik terecht op de site www.lespoulesheureuses.org ook hier een Belgische site maar via deze site kan men effectief zien waar er kippen van de slacht gered kunnen worden (in België en sinds kort ook Frankrijk) tot wanneer men ze kan gaan ophalen, de contactgegevens van het bedrijf en de code van het bedrijf. Dit is ook de code die je op de eieren terug kan vinden.

De volgende stap is wachten op het beste weer. Het is beter om een legkip te redden als je haar de ideale omstandigheden kan geven om te herstellen. Die beestjes hebben vaak niet veel veren en zijn waarschijnlijk nog nooit buiten hun stal geweest waar de temperatuur minimum 18°C is! Regen is iets dat ze totaal niet kennen en ook met tocht en wind moet men oppassen. Het is niet de bedoeling dat ze ziek worden, ze zullen zo al genoeg stress hebben…

Week 1

Op 16 juni 2018 is het dan eindelijk zover. Ik heb drie Isa Brown kippen gereserveerd uit een bedrijf met code 2. Code 2 wil zeggen dat deze eieren als scharreleieren worden verkocht. Klinkt goed hè…

Scharreleieren komen van kippen die enkel in stallen leven. Ze beschikken over zitstokken en legnesten en in een deel van de stal moet er wat stro op de grond liggen om te kunnen scharrelen. De kippen zitten met maximum negen per vierkante meter en het is toegelaten om de snavelpunt te verwijderen. Dit komt niet overeen met wat de meeste van ons in gedachten hebben bij een scharrelkip…

Mijn jongste dochter van negen is mee om de kippen te gaan halen. Ik heb haar voorbereid dat de kippen in slechte staat zullen zijn, dat ze niet te vergelijken zijn met onze kippen, dat ze deze kippen niet direct mag oppakken en beginnen knuffelen, dat we ze eerst moeten verzorgen. We zijn niet de enigen die kippen komen kopen. Een ouder koppel neemt er twee en na ons komt iemand met een aanhangwagen met kooien voor vijftig kippen en de mensen blijven toekomen. Wij komen met onze kooi en vragen onze drie kippen aan de medewerker. Hij werpt een schuine blik op mijn dochter en gaat onze kippen halen. Natuurlijk mogen we niet binnen in de stal, zelfs een foto maken van waar we zijn wordt niet toegestaan. De kippen zijn in veel betere staat dan die van het ouder koppel, de onze hebben veel veren. Misschien had ik mijn dochter niet moeten meenemen om een beter beeld te krijgen van hoe de kippen eraan toe zijn en was deze medewerker menselijk naar mijn dochter toe… Na het betalen van 3€ per kip begint het leven dat deze kipjes verdienen. Thuis staat alles al klaar. Na tien minuten in de auto kijken mijn dochter en ik elkaar aan, het stinkt in de auto. Maar het is een rare stank, het is niet de normale geur van kippenmest, het ruikt chemisch en onnatuurlijk. De kippen zelf zijn stil, ik hoop stilletjes dat ze de tocht van een uur zullen overleven…

Eens aangekomen bekijken we ze aandachtig. Ze lijken wel verdoofd, of zijn ze versteend van angst? Ze hebben veel veren, maar deze veren zijn dof en niet glanzend zoals bij een gezonde kip, hun veren zijn warrig en hun staartveren zien er niet uit. Hun blik is levenloos en hun kam is heel bleek. Hun teennagels zijn veel te lang, krullen en er zitten mestbolletjes aan vast, veel hebben ze niet kunnen scharrelen. Onze kippen zijn ook gebekt geweest. Dit wil zeggen dat de snavel geknipt is geweest voor ze tien dagen oud waren. Dit is een pijnlijke behandeling en zou veerpikken moeten voorkomen. Kippen pikken de veren van een andere kip als teken van stress, omdat ze met te veel op een te kleine plaats zitten.

Nu we thuis zijn, moeten we ze behandelen tegen parasieten als luizen en wormen. We strooien diatomeeënaarde op hen. Dit is een natuurlijk product tegen allerlei parasieten als luizen. Maar de kippen moeten volledig behandeld worden en in quarantaine gezet worden. Ze krijgen een tijdelijke thuis in onze Eglu Classic van Omlet. Deze heeft een ren van 2m en we kunnen hem gemakkelijk verplaatsen zodat ze iedere dag een vers stukje gras krijgen. We kunnen hem ook gemakkelijk schoonmaken. We halen de kippen uit kun kooitje en kijken gebiologeerd toe hoe ze voor het eerst met hun poten in het gras staan. Ze zijn verbaasd en bewegen niet. Ze blijven zo gedurende een aantal minuten staan tot er toch eentje beseft dat ze kan en mag bewegen. Langzaam verkennen ze voorzichtig hun ren. Terwijl de kinderen zitten te kijken geef ik hen hun eerste dosis medicatie in hun drinkwater. We hebben gekozen voor Avimite als product tegen luizen en mijten. Dit moeten ze dagelijks gedurende een week krijgen. En daarna wekelijks gedurende vijf weken. Gelukkig ontdekken ze snel waar hun water staat, het lijkt alsof ze dagen geen water hebben gehad. Voor de gelegenheid ben ik ook legkorrels gaan halen, want dit staat niet op het dieet van onze kippen, maar deze kippen kennen niets anders. ‘s Avonds helpen we de kippen in hun Eglu zodat ze veilig de nacht kunnen doorbrengen.

De volgende morgen blijven ze mooi binnen zitten wanneer we het luikje open doen. Na een uurtje zetten we ze zelf buiten en zien we dat er al drie eitjes liggen, één in het legnest, de twee anderen gewoon op het rooster. Dit toont dat ze zelfs dat niet gewoon zijn, een legnest… omdat ze nu medicatie krijgen mogen we de eitjes gedurende een aantal weken niet opeten. Zonde, maar dit riskeren we niet. Ze gaan onherroepelijk in de vuilbak.

De rest van de dag zitten ze gezellig buiten, eten ze voor het eerst klaver en gras en beseffen ze dat dit zo slecht niet is. Ook de tweede en derde avond moeten we ze in hun Eglu helpen, maar daarna hebben ze eindelijk door dat dit hun nieuwe huisje is. En ‘s morgens komen ze nu wel buiten als het luikje open is. Na enkele dagen wordt er enkel nog in het legnest gelegd. Hun blik wordt ook helderder en ze bepalen de pikorde. Er zit duidelijk meer leven in dan de eerste dag, maar totaal niet vergelijkbaar aan onze andere kippen. Ze zijn niet bang als we komen maar hebben niet graag dat we ze aanraken. Het is voor de kinderen moeilijk omdat ze hen willen knuffelen zodat ze vergeten vanwaar ze komen. Maar de kippen moeten eerst wennen aan hun nieuwe omgeving, aan ons, aan hun nieuwe leven.

Week 2

Nu is het tijd om de behandeling tegen bloedluizen slechts wekelijks te herhalen en kunnen we beginnen met de ontworming. Ook dit via het drinkwater en dit vijf dagen na elkaar. We hebben dagelijks twee à drie eitjes. Het is ook tijd om stilletjes aan hun voeding te veranderen. Ze zijn hun nieuwe huisje goed gewoon, ze schrikken niet als we langs wandelen of als onze hond hen komt besnuffelen, ze hebben ook duidelijk de pikorde bepaald. Wij willen voor onze dieren het allerbeste, en daar hoort natuurlijk een rijke en gevarieerde voeding bij. Onze kippen krijgen van ons voeding van Garvo, de boerderijmix. Maar onze drie legkippen hebben iets extra nodig, we moeten hen een boost geven, ze hebben extra mineralen en vitaminen nodig. Deze komen niet uit een potje, maar uit de Garvo Alfamix. Dit is een zeer rijke graanmengeling met korrels en vlokreeftjes. Ik meng dit voor de helft met hun gewone legkorrels, maar merk dat ze hun gewone legkorrels eten en de rest niet. Ze eten wel veel gras en klaver. We merken stilletjes aan ook dat hun kam roder wordt.

Tijdens het weekend beslist de jongste dochter dat ze vrij mogen rondlopen in de tuin. Het rondlopen was fijn, het baden in stof ook, maar om ze terug in hun Eglu te krijgen!!! Dat was iets minder komisch (of toch voor diegene die ze probeerde te vangen) uiteindelijk weten ze heel goed waar hun slaapplaats is en keren ze terug naar hun Eglu, maar de jongste dochter beseft dat deze kippen nog niet klaar zijn om een hele grote tuin op zichzelf te ontdekken…