Onze Pride of Omlet serie bestaat uit een collectie verhalen waarin we bijzondere huisdieren in de schijnwerpers zetten omdat hun moed, talent, intelligentie of zachtaardigheid het verdient om met de wereld te worden gedeeld.
We hebben een aantal mooie verhalen mogen verzamelen over uw geweldige huisdieren, die we de afgelopen 10 weken met u hebben gedeeld! Dit is een samenvatting en overzicht van de verhalen, zodat u ze nog eens kunt lezen.
Pride of Omlet: Kom op voor dieren met een handicap
Jerry, een ondeugende, speelse en uitbundige adoptiehond uit Roemenië die een handstand kan maken! Alles kwam op zijn pootjes terecht toen Shena hem een thuis gaf en hij haar inspireerde om een reddingscentrum op te richten voor dieren met een handicap. Lees het verhaal hier
Pride of Omlet: Trouwe metgezel
Martha’s mensen Nicola en Ben kochten kippen om Julia vreugde te brengen, hun moeder voor wie ze thuis zorgden. De familie had nooit kunnen denken dat een kip de trouwe metgezel zou worden van Julia, tijdens haar ver gevorderde stadium van dementie. Lees hier het verhaal
Pride of Omlet: Gratis hulp
Scharrelkippen Hennifer, Marge en Sybil waren eens gekooide legkippen. Nu werken ze samen met hun mens Jonathan in het Rosemead Project om levens van wetsovertreders weer op de rails te krijgen. Jonathan (begeleider en kippenliefhebber) is van mening dat kippen de macht hebben om op ei-gen wijze grip te krijgen op lastige sociale situaties. Lees hier het verhaal
Pride of Omlet: De perfecte match
Kipper was eigenlijk niet echt wat Angela zocht. Na jaren vol uitdagingen wat betreft gedrag, is hij nu de braafste bloeddonor die meer dan veertig hondenlevens heeft gered. Kipper bleek toch de perfecte match te zijn voor Angela. Lees hier het verhaal
Pride of Omlet: Gevederde klassenassistent
Henni Hen is een klassenassistent in hart en nieren. Een schattige knuffelkip die dol is op kinderen. Ze treedt in de voetsporen van haar vrolijke mensen, Hamish en Verity. Lees hier het verhaal
Pride of Omlet: een vriend in voor- en tegenspoed
Mipit is een Mental Health-assistentiehond voor zijn mens Henley. Mipit houdt Henly in leven en zelfstandig. Wie wil er geen hond die het vuilnis buitenzet, de telefoon oppakt en in voor en tegenspoed een beste vriend is? Lees hier het verhaal
Pride of Omlet: Perfect Peaky
Op de jonge leeftijd van slechts één jaar, is Peaky al een gepensioneerde filmster. Hij had zijn hele leven in een kooi doorgebracht, en werd er alleen uit gelaten als hij moest optreden. Toen Joana en Fergus hem mee naar huis namen was hij een geel hoopje gevederde zenuwen. Maar ze zetten alles op alles om ervoor te zorgen dat Peaky, hun kanarievriendje, zich zal ontpoppen. Lees hier het verhaal
Pride of Omlet: Sophia’s leven redden
Als je met dieren bent opgegroeid, is een huis geen thuis zonder een huisdier. Door Harry een nieuw thuis te geven werd zowel zijn leven gered als dat van zijn mensen, Sarah en dochter Sophia. Harry heeft een gave. Hij herkent epilepsie en heeft zo Sophia’s leven talloze keren gered. Lees hier het verhaal
Pride of Omlet: Busters baard
Buster was voorbestemd om ballen te achtervolgen op de stranden van Barry Island (Wales). Hij is een lieve labradoodle met grote bruine ogen, én een lange baard. Een denker met een speels karakter, die samen met zijn mens Natalie een kinderboek heeft geschreven om autisme meer bekendheid te geven. Lees hier het verhaal
Pride of Omlet: Een dapper konijn
Het is bijna niet te beschrijven hoe bang konijn Pixie was toen de RSPCA (Royal Society for the Prevention of Cruelty to Animals, VK) haar herplaatste bij een ervaren konijnen-eigenaar. Achttien maanden verder leidt kleine Pixie een luxeleven en begint ze te wennen aan de liefde die ze ontvangt van haar mens Wendy. Lees hier het verhaal
This entry was posted in Pride of Omlet
Dit artikel maakt deel uit van onze Pride of Omlet serie, waarin bijzondere huisdieren in de schijnwerpers staan omdat hun moed, talent, intelligentie of zachtaardigheid het verdient om met de wereld te worden gedeeld.
-Geschreven door Anneliese Paul
Het is bijna niet te beschrijven hoe bang konijn Pixie was toen de RSPCA (Royal Society for the Prevention of Cruelty to Animals, VK) haar herplaatste bij een ervaren konijnen-eigenaar. Achttien maanden verder leidt kleine Pixie een luxeleven en begint ze te wennen aan de liefde die ze ontvangt van haar mens Wendy.
Wendy had al twee mooie konijnen waar ze dol op was. Een zwarte rex rammelaar genaamd Jensen en zijn chocolade bruine maatje Havana. Maar in 2019 stierf Havana plotseling aan een longontsteking, en Jensen rouwde zo erg dat hij zijn hok niet meer verliet. Hij was een heel verdrietig, ongelukkig konijn.
Wendy wilde dat hij weer een band zou opbouwen met een ander konijn, dus ging ze naar de RSPCA in Canterbury en vond Pixie, een ernstig verwaarloosd konijn. Pixie werd samen met haar maatje gered, maar helaas heeft dit konijn het niet overleefd. Pixie was uitgehongerd, een hoopje vel en botten en ze moest eerst in gewicht aankomen voordat ze ergens kon worden gehuisvest. Wendy wilde haar het liefdevolle thuis geven dat ze verdiende.
In de veronderstelling dat ze de perfect match zou zijn voor Jensen, nam Wendy Pixie mee naar huis. Ze had het konijnenhok in tweeën gedeeld, zodat ze langzaam aan elkaar konden wennen. Na ongeveer een maand lagen ze naast elkaar, slechts gescheiden door gaas, dus Wendy dacht dat de tijd was aangebroken. Maar Pixie was getraumatiseerd en haar angst uitte zich in agressief gedrag. Ze kon de situatie niet aan en beet Jensen. Ze was geagiteerd en bang voor alles. Lang was zelfs het neerzetten van eten lastig voor haar. Ze viel uit naar de handen die haar voedden. Het was een verdrietige tijd voor Wendy om Pixie zo angstig te zien.
Wendy hield Pixie apart, en langzaam maar zeker begon Pixie haar te vertrouwen. Nu, achttien maanden later, houdt ze haar neus omhoog om geaaid te worden en hopt ze samen Jensen rond. Hun Omlet rennen staan parallel, dus zij heeft haar ruimte, en Jensen heeft de zijne. Ze hebben ook een schuur die in tweeën is verdeeld, met drie niveaus, ramen, balkons en een luikje naar hun Omlet-ren, die door middel van tunnels met de serre zijn verbonden. Door dit systeem kunnen ze beide hun tijd in huis hebben. Wat ooit Wendy’s eetkamer was, is nu een speelkamer voor konijnen met een doos, wat trapjes en tunnels, zodat ze kunnen rondscharrelen en konijndingen kunnen doen. Ze komen om de beurt naar binnen en Wendy laat de deur openstaan, zodat ze het niet te warm krijgen.
Voordat ze ‘s ochtends naar haar werk gaat, maakt Wendy voor de konijnen altijd een kleine salade. Boerenkool, cavolo nero… gemengd met kruiden zoals peterselie, munt en basilicum. En in de zomer plukt ze verse rozenblaadjes. Ze hebben in hun ren drie of vier soorten hooi om uit te kiezen, en als extra beloning geeft Wendy ze graag konijntjeskoekjes of aardbeien, waar ze dol op zijn.
Sinds het moeilijke begin is Pixie opgebloeid dankzij de liefde van haar eigenaar, die haar verleden begrijpt, haar zelfvertrouwen én lekkere maaltijden geeft. Jensen heeft een nieuw maatje, Tinkerbell, een witte mini Rex met blauwe ogen. Wendy is dol op haar drie konijnen, maar vooral op Pixie. She’s a survivor.
“Bijna dagelijks kon ze me tot tranen roeren. Ze is zo lief en gevoelig. Ik ben echt verbaasd dat dit konijntje het op kon brengen om mensen te vergeven.”
This entry was posted in Konijnen
Dit artikel maakt deel uit van onze Pride of Omlet serie, waarin bijzondere huisdieren in de schijnwerpers staan omdat hun moed, talent, intelligentie of zachtaardigheid het verdient om met de wereld te worden gedeeld.
– Geschreven door Anneliese Paul
Buster was voorbestemd om ballen te achtervolgen op de stranden van Barry Island (Wales). Hij is een lieve labradoodle met grote bruine ogen, én een lange baard. Een denker met een speels karakter, die samen met zijn mens Natalie een kinderboek heeft geschreven om autisme meer bekendheid te geven.
Ethan, de zoon van Natalie, kreeg op vierjarige leeftijd de diagnose autisme en ADHD. Natalie gaf haar baan als lerares op om fulltime voor Ethan te kunnen zorgen. Als kind had ze zelf altijd honden gehad en ze wilde dat Ethan ook dit positieve gezelschap zou ervaren. Ze bezochten een plaatselijke boerderij waar ze konden kiezen uit drie puppy’s. De een was fast and furious, de ander was stil en dromerig en de laatste zat hier precies tussenin. Ze kozen de inbetweener en noemden hem Buster.
Na een paar weken werd duidelijk dat Ethan geen toenadering zocht tot Buster. Hij was gewoon niet in hem geïnteresseerd. In plaats daarvan werd hij Natalie’s metgezel. Fulltime zorgen voor een kind met autisme is niet gemakkelijk en Buster is een grote troost tijdens moeilijke dagen. Hij motiveert Natalie om door te gaan en geeft haar de nodige rust, tijdens lange strandwandelingen.
Een paar jaar na de diagnose van Ethan werd baby Isobelle geboren. Isobelle is bang in het donker, dus Buster slaapt in haar kamer en zorgt ervoor dat ze zich veilig voelt. En overdag is Buster het speelmaatje van Isobelle. Ze vinden het leuk om samen verkleedpartijtjes te houden, en aan het eind van de dag leest ze hem een verhaaltje voor en kamt ze zijn haar.
Toen Buster ouder werd, werd het haar op zijn kin langer en langer! Uiteindelijk had hij een volgroeide baard van bijna 18 centimeter. Het is niet iets dat je dagelijks ziet, een hond met een baard. Mensen begonnen te staren. Natalie is eraan gewend dat mensen staren, omdat veel mensen autisme niet begrijpen, en wanneer Ethan een meltdown heeft, hebben Natalie en haar familie te maken met starende mensen en onvriendelijke opmerkingen, wat erg pijnlijk is.
Maar Natalie besefte zich dat staren naar Buster iets anders is. Toen ze eens over het strand liep, werd Natalie aangesproken door mensen die vroegen: “Is dat echt? Of heb je het erop geplakt?!” Het was iets interessants en leuks en bracht mensen op een leuke manier aan het praten. En wat doet een positieve ex-leerkracht uit het basisonderwijs hier natuurlijk mee? Die schrijft een kinderboek! Natalie schreef een verhaal, met in de hoofdrol Buster, genaamd ‘That Dog Has Got a Beard‘.
Het is een verhaal over speciaal en uniek zijn. Natalie en Buster hebben scholen en bibliotheken door heel Wales bezocht en zijn zelfs op ITV Wales geweest, om gesprekken op gang te brengen over de positieve kanten van verschillen, en om meer bewustzijn voor autisme te creëren door het verhaal van Buster’s baard.
“Veel kinderen zien andere kinderen met een beperking niet, en er is hier veel negativiteit rond. Je wil dat mensen het accepteren, en een lieve labradoodle is een uitstekende manier om een gesprek te beginnen. Hij ziet er anders uit. Hij heeft een baard. Maar dat is geweldig, toch?”
This entry was posted in Honden
Dit artikel maakt deel uit van onze Pride of Omlet serie, waarin bijzondere huisdieren in de schijnwerpers staan omdat hun moed, talent, intelligentie of zachtaardigheid het verdient om met de wereld te worden gedeeld.
– Geschreven door Anneliese Paul
Als je met dieren bent opgegroeid, is een huis geen thuis zonder een huisdier. Door Harry een nieuw thuis te geven werd zowel zijn leven gered als dat van zijn mensen, Sarah en dochter Sophia. Harry heeft een gave. Hij herkent epilepsie en heeft zo Sophia’s leven talloze keren gered.
In maart 2017 zat Harry, een mooie zwarte kitten van nog maar een paar maanden oud, opgesloten in een kast, vechtend voor zijn leven. Hij mocht er niet uit. Hij was overvoerd, zat onder het vuil, werd aangevallen door een hond en werd afgedaan als ‘het kneusje uit het nest’.
Sarah hoorde via een collega op haar werk over de kat in de kast en kon de kitten niet langer laten lijden. Ze benaderde zijn eigenaar via Facebook en vroeg: “Mag ik hem alstublieft hebben.” Harry’s nalatige eigenaar gaf hier maar wat graag gehoor aan waarna Harry aan zijn herstel kon beginnen.
In het begin kroop hij weg. Het geluid van voetstappen maakte hem doodsbenauwd. Maar binnen een week veranderde hij in een andere kat, een kat die naar de deur rende om zijn mensen te begroeten. “De eerste keer dat hij in ons bijzijn spinde, keek hij in paniek om zich heen en leek te denken: wat is dit? Maar daarna bloeide hij alleen maar verder op.”
Het is nu vier jaar later, op een maandag om drie uur ‘s middags, en Harry zit in de vensterbank te wachten op zijn mens, Sophia.
Sophia heeft autisme en epilepsie, en Harry’s unieke talent heeft haar leven al vaker gered dan Sarah, haar moeder, kan zeggen.
Voordat we Harry kregen, stond Sophia’s leven in het teken van katten. Ze ging graag naar de winkels op zoek naar dingen over katten, ze zocht er online dingen over op en keek naar vele foto’s van katten. Toen Harry in haar leven kwam, was Sophia dolgelukkig. Harry was meteen Sophia’s schaduw. Hij volgt haar overal in huis. Als ze eet, gaat hij naast haar zitten. Als ze in bed ligt, slaapt hij bij haar. En als Sophia thuiskomt van school zit Harry altijd op haar te wachten in de vensterbank. Hij wil altijd bij haar in de buurt zijn
Met het groeien van de band tussen Harry en Sophia, groeide ook Harry’s stem. Over het algemeen is hij een rustige kat, al werd hij behoorlijk luidruchtig, miauwend om binnen of buiten gelaten te worden. Vreemd genoeg begon hij ook naar het zolderluik te miauwen. Dit kan wel 20 minuten of langer duren. Sarah heeft hem naar boven genomen om te kijken, maar er is nog altijd iets dat hem beangstigt. Maar Harry’s gevoelige aard en vocale talent bleek de gave die Sophia’s leven redde.
Zes maanden nadat Harry bij hen was komen wonen, begonnen Sophia epileptische aanvallen. Ze werden steeds ernstiger en frequenter. Op hetzelfde moment begon Harry ‘s nachts luid te miauwen. Sarah rende ernaar toe en kwam tot de ontdekking dat Sophia in haar slaap een aanval had.
Er is geen monitor beschikbaar voor het soort epilepsie dat Sophia heeft, zoals een bandje dat om haar pols of aan het bed kan worden bevestigd dat een waarschuwing geeft wanneer er een aanval plaatsvindt. Voor Sophia is SUDEP (sudden unexpected death in epilepsy) een reëel gevaar. Voor haar moeder Sarah, is dit een ware nachtmerrie waarmee ze dag in dag uit moet leven.
Harry begon alarm te slaan, niet alleen ‘s nachts maar ook overdag. Het is anders dan gewoon gemiauw, zegt Sarah. Het is een echte paniek-oproep. Elke keer dat Sophia in haar kamer een aanval krijgt, ‘huilt’ en miauwt Harry totdat Sarah er is. Vaak zit hij op haar borst, kopjes gevend over haar gezicht, in een poging haar wakker te maken.
Voordat Harry in hun leven kwam, was Sophia niet zelfstandig. Ze moest de hele tijd bij Sarah in de buurt blijven, voor het geval er een aanval zou optreden. Maar nu hebben Sophia en Sarah meer tijd voor zichzelf, omdat ze weten dat Harry alarm slaat als er iets is.
Harry was het ontbrekende lid van het gezin van Sarah en Sophia. Nu Harry er is, voelen Sophia en Sarah zich veilig. “Hij is een lieverd. Een redder in nood. Een gevoel van veiligheid dat maar heel weinig mensen kunnen waarderen”, zegt Sarah. ‘Hij betekent alles voor me. Ik hou van hem’, zegt Sophia.
This entry was posted in Katten
Dit artikel maakt deel uit van onze Pride of Omlet serie, waarin bijzondere huisdieren in de schijnwerpers staan omdat hun moed, talent, intelligentie of zachtaardigheid het verdient om met de wereld te worden gedeeld.
– Geschreven door Anneliese Paul
Op de jonge leeftijd van slechts één jaar, is Peaky al een gepensioneerde filmster. Hij had zijn hele leven in een kooi doorgebracht, en werd er alleen uit gelaten als hij moest optreden. Toen Joana en Fergus hem mee naar huis namen was hij een geel hoopje gevederde zenuwen. Maar ze zetten alles op alles om ervoor te zorgen dat Peaky, hun kanarievriendje, zich zal ontpoppen.
Toen Joana Fergus voor het eerst ontmoette, wist ze niet dat ze verliefd zou worden op een persoon én zijn valkparkiet. Hij was al 22 jaar de trouwe metgezel van Fergus. Samen breidden ze de vogeltoom verder uit met een brutale parkiet. “Hij was net een hond; hij wilde bij ons slapen. Je kon hem knuffelen en kusjes geven!” Helaas stierf de valkparkiet na niet al te lange tijd na hun kennismaking door ouderdom, en vervolgens werd de parkiet ziek. Het was stil in huis.
De eerste lockdown was zonder vogels stil en treurig voor Joana en Fergus. Om zichzelf op te vrolijken, besloten ze hun huis klaar te maken voor de komst van een nieuwe vogel en na lang zoeken en vergelijken besloten ze dat de Geo van Omlet het mooie nieuwe huis voor hun vogel zou worden. Het enige dat nu nog mistte, was een vogel.
Fergus werkt voor tv, en als iemand een dier aanbood, stond Fergus erom bekend dat hij ja zei. Op een dag kwam er een ‘zonnestraal’ op de set – een gele kanarie die eigendom was van iemand die dieren verzorgt voor tv-shows. Fergus raakte in gesprek met de eigenaar en kwam te weten dat dit vogeltje een pittig karakter had en daarom gescheiden moest worden gehouden van andere vogels. Dit betekende dat het de kanarie alleen woonde, waarschijnlijk in een kleinere kooi. Toen de eigenaar zag hoe enthousiast Fergus was, vroeg de hij: “Wil je hem hebben?”
Vol enthousiasme belde Fergus Joana: ‘We kunnen een kanarie krijgen!’ Nadat de laatste scene was geschoten, reed Fergus met Peaky naar huis in Edinburgh. Maar onderweg kwamen ze vast te zitten in een zware sneeuwstorm waardoor ze urenlang vastzaten in de auto voordat ze werden geholpen door mensen die hen een plek om te slapen aanboden. De volgende dag vervolgden Peaky en Fergus hun reis naar huis, en toen ze eindelijk thuis aankwamen, kwam het huis onmiddellijk tot leven.
Peaky zingt prachtig en tsjirpt wanneer hij dingen hoort zoals een stromende kraan, de waterkoker, de haardroger en hij fungeert als achtergrondkoor tijdens Joana’s Zoom-gesprekken. Anders dan hun vorige vogels is Peaky bang aangelegd en voelt hij zich veiliger in zijn Omlet Geo vogelkooi.
Hij wil niet uit zijn kooi komen. Joana begreep dat het tijd zou kosten om hem beter te leren kennen.
Joana leeft zich helemaal in in vogels en werkt samen met Peaky om hem langzaam, geduldig en voorzichtig aan zijn nieuwe mensen-familie te laten wennen. Toen ze jonger was, werkte ze voor een tijdschrift dat was geschreven vanuit het standpunt van vogels, genaamd The Birds Club. Nu is Joana professioneel schrijfster, ze werkt momenteel aan een reeks kinderromans waarin vogels de hoofdpersonen zijn. Peaky heeft zelfs een kleine rol.
Peaky wordt steeds dapperder, eet af en toe wat lekkers uit Joana’s hand, zoals honingzaden, gierst en spinazie. Joana zorgt ervoor dat hij altijd een ruimte heeft om zich terug te trekken, wanneer hij zich niet op zijn gemak voelt. Ze wil niet dat hij nog optreedt, ze wil Peaky alleen bewijzen dat hij haar kan vertrouwen.
“Ik zoek veel op over hoe we zijn ideeën over ons kunnen herzien. Hij kwam in ons leven nadat we een jaar vogelloos waren geweest. Hij weet niet half hoe gelukkig hij me maakt.”
This entry was posted in Huisdieren
Dit artikel maakt deel uit van onze Pride of Omlet serie, waarin bijzondere huisdieren in de schijnwerpers staan omdat hun moed, talent, intelligentie of zachtaardigheid het verdient om met de wereld te worden gedeeld.
-Written by Anneliese Paul
Mipit is een Mental Health-assistentiehond voor zijn mens Henley. Mipit houdt Henly in leven en zelfstandig. Wie wil er geen hond die het vuilnis buitenzet, de telefoon oppakt en in voor en tegenspoed een beste vriend is?
Toen Henley zes jaar geleden, op dat moment dakloos en mentaal in crisis, een flat kreeg aangeboden kreeg ze weer een beetje hoop. Ze nam weer contact op met haar vader en moeder, en langzaam begon haar leven met hun hulp wat te verbeteren. Maar er miste iets. Henley had een maatje nodig.
Henley heeft autisme en wilde altijd als een assistentiehond, maar nu was Henley te oud om zich hiervoor aan te melden. Op een dag gingen Henley en haar moeder naar de kapper. De kapper opperde naar de dierenwinkel in de buurt te gaan om te vragen of zij misschien wisten of er ergens puppy’s waren. De dierenwinkel gaf twee telefoonnummers. Onderweg naar buiten zag Henley een brochure op het raam hangen over ‘Mental Health assistentiehond training‘.
Henley belde de fokker en nam niet veel later haar eerste puppy mee naar huis. Een jug (jackrussel x mopshond) die ze Lottie noemde. Eerst begon ze de training met de Kennel Club good citizen dog scheme, en vervolgens de assistentiehond training met Darwin Dogs. Maar toen Lottie zes maanden was werd ze aangevallen door een roedel van zes honden, waarop Henley besloot de training te stoppen en haar de tijd te geven om te herstellen. Toen Lottie weer beter was dacht Henley dat het goed voor haar zou zijn om een vriendje te hebben. Dus belde ze Lotties fokker om te vragen of er misschien meer pups op komst waren. Gelukkig was de oma van Lottie zwanger en toen de nieuwe puppy’s waren geboren, ging Henley op bezoek en bracht Mipit mee naar huis.
Mipit is net als Lottie een jug. Henley koos hem vanwege zijn rebelse karakter, maar ondanks zijn eigenzinnige eerste indruk, breek hij zeer intelligent, lief en loyaal. Na een paar weken kon Mipit al dingen die Lottie maanden hadden gekost om te leren, dus besloot Henley om zich voor de assistentiehond-training te focussen op Mipit.
Toen hij nog maar één jaar oud was behaalde hij al bronzen en zilveren beoordelingen van de Kennel Club. Hij was te jong om aan goud te beginnen, dus begon Henley met de opleiding tot assistentiehond. In minder dan twee jaar had hij de drie niveaus voltooid. Lottie had dezelfde tijd nodig om één te voltooien. Mipit is instinctief met training. “Hij kan in de toekomst kijken”, zegt Henley. “Het is alsof hij het al weet voordat je hem hebt getraind.”
Henley gebruikt een rolstoel en Mipit staat altijd naast haar, klaar om te helpen. Hij opent deuren, pakt de telefoon op en zet vuilnis buiten. Hij doet dingen die Henley aan het lachen maken, zoals verstoppertje spelen onder het dekbed. Hij staat altijd paraat. De training van Mipit met Darwin Dogs is anders dan andere training tot assistentiehond. Henley heeft een band met hem ontwikkeld om hem drie speciale vaardigheden aan te leren die speciaal zijn afgestemd op haar behoeften.
De eerste speciale vaardigheid van Mipit is om plat op Henley’s knie te gaan liggen om haar te helpen met de pijn die ze in haar benen heeft. Ten tweede brengt en haalt hij alles, tot zijn eigen lichaamsgewicht. Zijn derde vaardigheid is een echt ‘showstopper’. Als Henley overstuur is geweest, zingt Mippit voor haar om haar te helpen te kalmeren. Hij zingt vaak voor Henley in Sainsbury’s (supermarkt) om haar voor te bereiden op de terugtocht naar huis. Mipit is door zijn gezang een bekende geworden in hun woonplaats. Soms wordt Henley aangesproken door mensen die willen weten: “Ben jij de persoon met de zingende hond”, waarop Mipit maar wat graag een kleine voorstelling geeft.
Vorig jaar verloor Henley haar moeder. Dit had grote invloed op Henley’s geestelijke gezondheid. Zowel Henley als haar vader, Chris, zijn van mening dat ze het aan Mipit te danken te hebben dat ze een team zijn gebleven, moeilijke tijden hebben doorstaan en hun sterke band hebben behouden. “Hij dwingt ons om lief tegen elkaar te zijn. Hij zal pap knuffelen en hem naar me toe brengen. Hij duikt op en geeft me kusjes als hij weet dat het niet goed met me gaat.”
Mipits onvoorwaardelijke en constante toewijding om een glimlach op Henley’s gezicht te toveren, zorgt ervoor dat ze klaar is voor de dag, elke dag opnieuw. Met de hulp van Mipit en Lottie heeft Henley zichzelf al zes jaar niet meer beschadigd en woont ze nu in een bungalow met een tuin met zes kippen als gezelschap. Binnenkort zullen ook twee konijnen deel uitmaken van deze speciale support-bubbel.
Henley’s vader Chris zegt: “Ik kijk naar Mipit omdat hij Henley’s humeur oppikt. Als ze zich niet goed voelt, gaat hij dichterbij haar staan. Het stelt me gerust dat Mipit voor haar zorgt. Het is een bijzonder mannetje.”
This entry was posted in Huisdieren
Dit artikel maakt deel uit van onze Pride of Omlet serie, waarin bijzondere huisdieren in de schijnwerpers staan omdat hun moed, talent, intelligentie of zachtaardigheid het verdient om met de wereld te worden gedeeld.
– Geschreven door Anneliese Paul
Henni Hen is een klassenassistent in hart en nieren. Een schattige knuffelkip die dol is op kinderen. Ze treedt in de voetsporen van haar vrolijke mensen, Hamish en Verity.
Verity broedt elk jaar eieren uit in een broedmachine op een basisschool in Kent, waar ze werkt als onderwijzeres. In de lente is dit een hoogtepunt voor de kinderen, en het biedt allerlei leermomenten. De donzige kuikentjes maken Pasen nog specialer.
Het was al van jongs af aan duidelijk dat Henni onderwijsassistent zou worden. Ze is tenslotte op een school geboren. Henni hielp de kinderen met themaprojecten en werd het onderwerp van vele geschreven verhalen en wetenschapslessen.
Maar Henni’s echte talent is kinderen helpen lezen. Henni kan zelf niet lezen, maar kinderen die normaal niet aan een volwassene zouden voorlezen, gaan met Henni op een zitzak in een rustige hoek zitten waar ze het zich aangenaam maken. Henni knuffelt en luistert geduldig naar haar jonge lezer, terwijl ze bemoedigend kakelt.
Op het moment dat Henni en haar zussen te groot werden voor het kippenhok in de klas, verhuisden Verity en Hamish naar een huis met een tuin. In plaats van de kuikens een nieuw thuis te geven op boerderijen in de buurt (zoals ze anders altijd deden), besloten ze Henni en haar zussen naar hun nieuwe huis te brengen. Ze hadden het erover gehad om een hond te nemen, maar beiden werkten fulltime, dus kippen leken een goede optie.
Meestal is Henni buiten, zoals elke andere kip, waar ze rondscharrelt in de tuin of ergens zo hoog mogelijk gaat zitten. Maar Verity en Hamish hebben haar zindelijk gemaakt omdat ze het fijn vindt om in huis te komen om te knuffelen, en natuurlijk omdat ze moet werken.
Tijdens de lockdown misten de kinderen het om Henni vast te kunnen houden. Dus kwam Henni in actie en gaf ze zowel live als opgenomen lessen vanuit de studeerkamer die ze deelt met Verity. Verity las kinderverhalen voor en Henni ging op haar schouder zitten en zorgde ervoor dat de kinderen luisterden. Het hoofd van de school belde Verity regelmatig om te vragen hoe het met Henni ging.
Zorgzaam als ze is, betekende Henni ook wat voor de buurt tijdens lockdown. Samen leggen Henni en haar zussen zes eieren per dag, dus Henni en Verity besloten om ze thuis te bezorgen bij hun buren. Om 10 uur legde Henni altijd een ei en liet hierbij van zich horen, zodat alle buren wisten wanneer hun eieren klaar waren. Vervolgens sprong Henni op Verity’s schouder, om samen de eieren bij alle huizen in de buurt langs te brengen.
Bij thuiskomst sprong ze meestal op haar favoriete zitstok (bovenop de garage), waarna de kinderen uit de buurt naar het huis van Verity en Hamish kwamen om ‘die vogel op het dak!‘ te zien.
Henni en haar zussen Megg, Gertie, Margot, Ginger, Rona en Nora woonden vroeger in een houten hok in de tuin en verbleven in de winter als het koud was in de garage. Maar Verity en Hamish wilden het beste voor ze. Dus vorig jaar kregen ze een nieuw huis, een Eglu Cube van Omlet, en nu hebben ze het hele jaar door een fijne plek buiten.
Maar Henni vindt het nog altijd fijn om binnen te komen voor een knuffel. Ze is vaak te vinden op de bank tussen Verity en Hamish in, voor een filmavondje met het gezin na een lange werkweek.
Ze is een gewone bruine kip, en ze staat laag in de pikorde, maar voor de wereld om haar heen betekent ze veel. Ze is heel bijzonder voor de kinderen waaraan ze lesgeeft en de buurt waarin ze woont, en natuurlijk voor haar mensen Verity en Hamish. Ze verdient een gouden medaille voor haar buitengewone inzet.
This entry was posted in Kippen
Dit artikel maakt deel uit van onze Pride of Omlet serie, waarin bijzondere huisdieren in de schijnwerpers staan omdat hun moed, talent, intelligentie of zachtaardigheid het verdient om met de wereld te worden gedeeld.
-Geschreven door Anneliese Paul
Kipper was eigenlijk niet echt wat Angela zocht. Na jaren vol uitdagingen wat betreft gedrag, is hij nu de braafste bloeddonor die meer dan veertig hondenlevens heeft gered. Kipper bleek toch de perfecte match te zijn voor Angela.
Toen er in Angela’s huis werd ingebroken, was het eerste wat de politie zei: “Neem een hond.” Honden blaffen waardoor mensen minder geneigd zijn ongevraagd het huis binnen te komen. Maar omdat ze werkte als lerares had Angela het idee dat ze niet voor een hond zou kunnen zorgen, vooral niet voor een actief ras als een collie.
Met de goede herinneringen aan de collie waarmee ze was opgegroeid in gedachten, praatte ze lang met de Border Collie Trust (Verenigd Koninkrijk), die haar hielpen Kipper te vinden. Hij was een Ierse achttien maanden oude zwerfhond, die al meerdere keren herplaatst was. Kipper is een collie en zit dus vol energie. Op papier leek dit geen goede match voor Angela.
De Border Collie Trust dacht daar anders over en haalde Angela over Kipper te ontmoeten. Dus op naar het opvangcentrum om hem te leren kennen. Angela kon zien dat hij fantastisch was met mensen, wat voor haar erg belangrijk was. Dus maakte ze een wandeling met hem en was verkocht. Enkele weken later nam ze hem mee naar huis om samen aan een nieuw avontuur te beginnen.
Angela had een mooie kennel en ren in de tuin gemaakt waarin Kipper de halve dag kon doorbrengen. Hij zou worden uitgelaten door een professionele hondenuitlaatservice en ‘s middags in huis worden gelaten totdat ze thuiskwam van school.
Kipper bleek veel werk, luidruchtig en onstuimig te zijn. Hij vernielde veel in huis en hij was wat Angela omschrijft als ‘over the top’. ‘s Avonds, na een lange dag op het werk, was Angela eens haar veters aan het strikken om zich klaar te maken voor een wandeling. Plots beet Kipper haar in haar haar, niet op een agressieve manier, maar gewoon uit enthousiasme. Het kostte twintig minuten om tot de voordeur te komen. Het was erg vermoeiend.
Maar Angela had ervaring met bordercollies, ze wist dat hij ongelooflijk intelligent was en dat hij gewoon dingen te doen moest hebben. Haar wil om te leren begon op te spelen en met de steun van de Border Collie Trust begon ze met een gedragstraining, die voor een omslag zou zorgen voor zowel Angela als Kipper.
In het begin bestond het alleen maar uit stoppen en wachten tot Kipper gekalmeerd was nadat hij zich weer eens ‘over the top’ had gedragen. Daarna was het tijd om het kauwen op alles in huis aan te pakken. Het begin werd gemaakt door hem vijf minuten alleen thuis te laten. Angela liep dan naar het hek, ging aan de overkant van de weg staan om vervolgens weer naar huis te gaan en hem te prijzen wanneer hij braaf was geweest. Angela achterhaalde wat Kipper motiveerde (speeltjes en voer), zodat ze echt met hem kon gaan trainen.
“Hij is zo slim,” zegt Angela “dat hij kan overwegen; “Wat wordt er van me gevraagd?” Welke beloning staat hier tegenover, en vind ik dat het waard? En als hij het het niet waard vindt, dan doet hij het niet.”
Na verloop van tijd maakte hij vooruitgang, en langzaam maar zeker verbeterde zijn gedrag. Angela trainde hard met hem en naarmate hij gehoorzamer werd, groeide hun band, net als hun vertrouwen onderling.
Kipper woont nabij het platteland en jaagt zo nu en dan op vee, waardoor hij tijdens lange wandelingen een muilkorf moet dragen. Maar opmerkelijk genoeg kan Angela hem alleen laten, zonder muilkorf, in de buurt van haar kippen in de tuin. Het gedrag van Kipper is thuis zo veranderd dat Angela zeker weet dat Kipper hier zal doen wat ze van hem vraagt. Angela zag zelfs eens een brutale kip een poging doen het bot van Kippers te stelen!
“De kip kwam dichter en dichterbij, terwijl hij probeerde naar het bot te pikken. Alles wat Kipper deed was het oppakken en ermee weglopen.”
Door de goede gehoorzaamheid thuis begonnen ze samen echt plezier te hebben. Kipper won goud in de Kennel Club Good Citizen Dog Scheme en nam deel aan de Kennel Club Starters Cup finale in 2017, een agility-competitie voor beginners. De activiteit en de mentale uitdaging waren uitstekend voor hem, en zowel Kipper als Angela maakten nieuwe vrienden, reisden naar nieuwe plaatsen en deelden memorabele momenten.
Maar toen Kipper zijn hubertusklauwen moest laten verwijderen, kon hij tijdelijk zijn behendigheid-training niet uitvoeren, en het gebrek aan lichaamsbeweging leidde tot frustratie. Angela, altijd op zoek naar manieren om het beste uit Kipper te halen, ontdekte CaniCross. Canicross is een hondensport die als doel heeft de band tussen honden en hun baasjes te versterken, en het heeft met name voor honden met gedragsproblemen voordelen.
Angela en Kipper namen deel aan cross country runs en triathlons, waardoor ze samen fit werden en vriendschappen sloten met een hele gemeenschap gelijkgestemde hondenliefhebbers.
Een van hun vrienden liet Angela kennismaken met de bloedbank voor huisdieren. Angela wilde graag iets terugdoen voor de hondengemeenschap, maar Kipper was onder het minimumgewicht van 25 kg. Naarmate hij ouder werd, was zijn spierontwikkeling veranderd. Zodra hij genoeg was aangekomen, registreerde Angela Kipper als donor waarna ze hem trots meenam naar zijn eerste sessie.
Maar Kipper was doodsbang. Er moest een stukje vacht worden weggeschoren maar hij kon het geluid van de tondeuse niet verdragen. Angela greep opnieuw terug op de training. De bloedbank gaf het advies om een elektrische tandenborstel te gebruiken om Kipper aan het trilgeluid te laten wennen. Op den duur zette Angela zijn favoriete kaas in als beloning voor goed gedrag. Ze liet hem er rustig aan wennen totdat ze zeker wist dat hij niet meer bang zou zijn.
Eindelijk, Kipper was er klaar voor om bloed te geven, en hij gedroeg zich voorbeeldig. Hij heeft nu voor de tiende keer gedoneerd, en met zijn zeldzame negatieve bloedgroep is zijn bloed perfect geschikt voor elke hond. Aangezien elke donatie bloed voorziet voor tot wel vier honden die dit nodig hebben, heeft Kipper bijgedragen aan het redden van levens van veertig honden.
Kipper en Angela hebben samen zoveel meegemaakt. Ze zetten elkaar ertoe aan om het beter te doen, ze zijn echt een gouden team. Ze motiveren elkaar om voort te gaan en iets goeds te doen, om samen nieuwe vrienden te maken. Zoals Angela zegt:
“Niet elke hond past bij me, en niet elke eigenaar zou bij Kipper passen, maar de Border Collie Trust had het bij het juiste eind. We zijn voor elkaar bestemd.”
This entry was posted in Honden
Dit artikel maakt deel uit van onze Pride of Omlet serie, waarin bijzondere huisdieren in de schijnwerpers staan omdat hun moed, talent, intelligentie of zachtaardigheid het verdient om met de wereld te worden gedeeld.
-Geschreven door Anneliese Paul
Scharrelkippen Hennifer, Marge en Sybil waren eens gekooide legkippen. Nu werken ze samen met hun mens Jonathan in het Rosemead Project om levens van wetsovertreders weer op de rails te krijgen. Jonathan (begeleider en kippenliefhebber) is van mening dat kippen de macht hebben om op ei-gen wijze grip te krijgen op lastige sociale situaties.
Het Rosemead Project is een huis in Southend on Sea (Verenigd Koninkrijk), opgericht om mensen die hulp nodig hebben hun leven weer op de rails te krijgen, vaardigheden voor een zelfstandig bestaan aan te leren. Zes jaar geleden financierde de gemeente Southend het project zodat de tuin van het huis kon worden opgeknapt. Er kwam een folie tunnel en verhoogde perken, en er werden fruitbomen geplant.
Jonathan introduceerde kippen in de tuin. De ex-legkippen verkeerden bij aankomst in slechte staat, ondervoed, veerloze kale plekken en bleke, hangende kammen. Maar na een paar weken rondscharrelen in de tuin en op de composthopen, begonnen ze zich te herstellen.
Wanneer bewoners arriveren, vaak vanuit een dakloze situatie of uit de gevangenis, worden ze verwelkomd in hun slaapkamer, waar ze op een bijzettafel een schaal met twee eieren vinden en een briefje waarop staat ‘Welkom namens Hennifer, Marge en Sybil’.
Jonathan gebruikt eieren om bewoners te leren hoe ze eenvoudige maaltijden kunnen bereiden, zoals een omelet. In de gemeenschappelijke keuken heeft hij posters opgehangen met recepten waarop verschillende bereidingswijzen van eieren staan weergegeven. Daarnaast zijn de eieren een soort valuta geworden, waarmee ooit stroeve relaties met buren zijn verbeterd. Na een vervelend incident bezocht Jonathan Jean, een bejaarde buurvrouw die haar twijfels had bij het project. Hij nam eieren voor haar mee en ontdekte dat ze een goede manier waren om een gesprek te starten.
Alles ging goed totdat er een vos langskwam. Doris, de moederhen van de toom, rende naar de vos om de anderen te beschermen, wat ze met de dood moest bekopen. Ze is begraven in de tuin en veel van de bewoners waren aangeslagen door de gebeurtenis. Jonathan vertelde Jean toen hij haar weer eieren kwam brengen over de vos. Hij vertelde dat hij meer kippen van de British Hen Welfare Trust zou halen. Jean ging met hem mee en besloot zelf ook een paar hennen een thuis te geven. Het was een positief moment.
Hennifer, Marge en Sybil werden bevrijd van hun nare leven in een kooi. Ze maken nu twee en een half jaar deel uit van het project. Het zijn de beste gevederde begeleiders die Jonathans ooit heeft gezien. Hennifer is zelfverzekerd, Sybil nieuwsgierig en Marge is enorm relaxed. Marge is meestal te vinden onder de lavendelstruik.
Bewoners nemen meestal twee jaar deel aan het project voordat ze zelfstandig gaan wonen. Toch verloopt niet altijd alles even soepel en zo nu en dan moet een bewoner terug naar de gevangenis. Toen een bewoner dit overkwam, nam contact op met het Rosemead-project (via zijn familie) om te vragen of ze foto’s van de kippen konden opsturen. Ze worden duidelijk een belangrijke steun voor veel mensen die in Rosemead wonen.
Een andere bewoner laat weten dat hij dol is op het geluid van kakelende kippen als hij wakker wordt. Het brengt goede herinneringen bij hem boven. Iemand anders heeft de taak op zich genomen om elke ochtend om 7 uur de kippen uit hun hok te laten. Of ze nu in de tuin zitten of aan het werk zijn, de kippen geven de bewoners zelfvertrouwen. “De kippen rennen niet voor ze weg. Dat is belangrijk“, aldus Jonathan.
Sommige bewoners kopen graag wat lekkers voor de kippen, wat misschien een kleinigheid lijkt, maar als het een keuze is tussen pils of meelwormen en ze kiezen voor meelwormen, dan is dat een goed teken. Er komen allerlei taken kijken bij de verzorging van kippen die bijdragen aan het leren van alledaagse vaardigheden. En het schoonmaken en verzorgen van dieren geeft een gevoel van verantwoordelijkheid.
Jonathan: “Soms is het moeilijk om positieve dingen te vinden in dit werk, maar het is goed om dieren een kwalitatief leven te geven, en de kippen zijn een van dingen die een grote glimlach op je gezicht kunnen toveren.”
This entry was posted in Kippen
Dit artikel maakt deel uit van onze Pride of Omlet serie, waarin bijzondere huisdieren in de schijnwerpers staan omdat hun moed, talent, intelligentie of zachtaardigheid het verdient om met de wereld te worden gedeeld.
-Geschreven door Anneliese Paul
Martha’s mensen Nicola en Ben kochten kippen om Julia vreugde te brengen, hun moeder voor wie ze thuis zorgden. De familie had nooit kunnen denken dat een kip de trouwe metgezel zou worden van Julia, tijdens haar ver gevorderde stadium van dementie.
Julia had als kind kippen. Ze vertelde Nicola verhalen over het verkleden van kippen en het rondrijden van de dieren door de tuin, als baby’s in haar speelgoedkinderwagen. Maar pas op haar 90e verjaardag kreeg Julia weer kippen. Het was een droom die uitkwam.
Nicola en Ben dachten altijd dat ze niet voldoende ruimte hadden in hun bungalowtuin, maar toen Ben familie in Ierland bezocht, zag hij een Omlet-advertentie die hij mee naar huis nam om Nicola te laten zien. “Dat is precies wat we nodig hebben,” zei ze. Hun Eglu werd niet veel later bezorgd, waarna hun twee kippen hun intrek namen. Julia noemde ze Martha en Mary.
Mary was altijd verlegen en hield haar afstand. Maar al op de eerste dag rende Martha naar Julia, de moeder van Nicola. “Ze was vanaf het begin de beste vriendin van mijn moeder“, zegt Nicola.
Helaas overleed Mary en ook Martha was er bijna niet meer geweest. Zoals bij veel mensen mochten de kippen wat vrij rondscharrelen in de tuin, maar op een dag kwam een vos de tuin in en viel Martha aan. Nicola en Ben hoorden haar kakelen en liepen naar het raam. De vos zag ze en rende weg, waardoor de arme Martha geschrokken achterbleef, met een gebroken vleugel. Maar Martha was moedig en gelukkig genas haar vleugel volledig. Nu hebben Ben en Nicola de ren verlengd en komen de kippen alleen buiten de ren als ze zelf in de tuin zijn.
Bij zonnig weer zat Julia graag buiten in het zonnetje naar Martha te kijken. Julia gebruikte een rolstoel en Martha sprong (heel damesachtige) op de voetsteun om haar voeten te verwarmen. Afgelopen zomer, toen Julia niet meer in volledige zinnen kon spreken, maakte ze zachte geluiden en Martha antwoordde haar. Ze zat urenlang naast de rolstoel bij Julia en voerde rustige gesprekken.
Nicola kan niet ontkennen dat Martha menselijke eigenschappen had. Ze kwam duidelijk niet alleen voor broodkruimels, omdat ze er ook was als deze er niet waren. Martha gaf om Julia.
‘Op het ene moment was ze een echte kip, rennend door de tuin, om vervolgens die momenten met moeder te hebben, het was alsof ze het wist. Het was prachtig.”
Nicola begon erop te vertrouwen dat Martha zou kakelen als er iets scheelde. Als ze het huis binnenging om een kopje thee te zetten, kon ze Julia even bij Martha in de tuin laten.
“Het was raar”, zegt Nicola “Als Martha kakelde, ging ik kijken om tot de ontdekking te komen dat moeder iets had laten vallen, of dat er iets van de tafel was gevallen of dat moeder in de war was omdat ze niet wist waar ik was.”
Martha liet Julia elke keer glimlachen, en haar eieren brachten Julia in een gevorderd stadium van dementie zoveel vreugde. Gekookt was haar favoriet, en Martha liet ons allemaal weten wanneer het ei klaar was om verzameld te worden. Als Martha een ei legt, staat ze aan de rand van de ren en kakelt alsof ze wil zeggen: “Kom mijn ei halen!”
Julia vond het fijn om Martha’s warme eieren vast te houden. Op een dag toen Julia lag te slapen, bracht Nicola haar een vers gelegd ei. Ze was net wakker geworden en een brede glimlach vormde op haar gezicht, om vervolgens weer in slaap te vallen terwijl ze het ei vasthield. Een paar uur later maakte Nicola haar wakker. Julia ging rechtop zitten. Het ei rolde achter haar vandaan, alsof ze het zelf op bed had gelegd. Opmerkelijk genoeg bleef het intact. “Leg je nu eieren?” vroeg Nicola. Julia begreep het, en het maakte ons allemaal aan het lachen. Het was een gelukkig moment, gewoon een ei dat over het laken rolde. Julia hield het ei de rest van de dag in haar hand. Zulke momenten zijn dierbare herinneringen voor Nicola en Ben.
Helaas overleed Julia in september. Toen Julia nog leefde was het moeder en Martha, aldus Nicola. Ze had nooit gedacht dat ze tijd zou doorbrengen met kippen. Maar na gezien te hebben hoe begaan Martha was, zijn kippen een trouw gezelschap geworden.
“Ik denk dat we waarschijnlijk altijd kippen zullen hebben (…). Ze gaan deel van je uitmaken. Ze zijn als een kleine familie.”
This entry was posted in Kippen
Dit artikel maakt deel uit van onze Pride of Omlet serie, waarin bijzondere huisdieren in de schijnwerpers staan omdat hun moed, talent, intelligentie of zachtaardigheid het verdient om met de wereld te worden gedeeld.
-Geschreven door Anneliese Paul
Jerry, een ondeugende, speelse en uitbundige adoptiehond uit Roemenië die een handstand kan maken! Alles kwam op zijn pootjes terecht toen Shena hem een thuis gaf en hij haar inspireerde om een reddingscentrum op te richten voor dieren met een handicap.
Wanneer je een hond ziet met twee poten, wat denk je dan? Veel mensen zouden ze misschien opgeven. Tijdens haar eerste bezoek aan de dierenart kreeg Shena het advies om Jerry in te laten slapen. Maar dat kon ze niet.
Shena had vier honden, werkte voor de NHS (The National Health Service) in de kankerzorg en studeerde voor een diploma in de sociale hulpverlening. Toen een vriend haar een video stuurde van een puppy in Roemenië, smolt haar hart.
Jerry was verlamde, de ongewenste straathond was waarschijnlijk door een auto aangereden en voor dood achtergelaten. Shena kon het beeld niet meer uit haar hoofd krijgen, “Wat maakt één hond meer nog uit?” dacht ze, en ze besloot hem thuis te laten komen.
De eerste keer dat Shena hem ontmoette sprong Jerry uit de auto, één bundel energie. Het wat liefde op het eerste gezicht. Het was een speelse, zes maanden oude pup. Shena’s vier andere honden accepteerden hem met plezier en hij paste meteen helemaal binnen de roedel.
Misschien niet verbazend omdat Jerry al zoveel had meegemaakt, maar na de operatie om zijn achterpoten te verwijderen herstelde hij spoedig, ook na een paar keer vallen toen hij zijn balans nog aan het vinden was.
Jerry kan op twee poten rond het huis en in de tuin lopen en doet dat goed, maar tijdens wandelingen draagt hij zijn wielen. Ze zijn gemaakt van buizen. In het begin was hij nog een beetje instabiel, maar na een paar dagen oefenen vloog hij weg. Op zijn inmiddels derde paar wielen vindt Jerry het heerlijk om achter ballen aan te rennen. Niets houdt hem tegen. Shena vermoedt zelfs dat hij sneller is dan haar andere honden!
Jerry begon volgers te krijgen op Shena’s sociale media en mensen begonnen haar te benaderen voor advies over dieren met een handicap. Jerry heeft nu twee hondenmaatjes die ook twee poten hebben en hij heeft een speciale band met Flo, een andere Roemeense adoptiehond. In 2013, enkele maanden nadat ze Jerry hadden gekregen, besloten Shena en haar man Ian PUDZ op te richten. PUDZ is een dierenpension dat gespecialiseerd is in dieren met een handicap
Tot afgelopen jaar zorgden Shena en Ian vanuit hun huis in North Lincolnshire (Verenigd Koninkrijk) voor 170 dieren, waaronder honden, katten, konijnen, chinchilla’s, cavia’s, kippen, eenden en kalkoenen.
Door hun handicap zouden veel dieren waar Shena en Ian voor zorgen er niet meer zijn. Met Jerry als inspiratie hebben Shane en Ian onlangs genoeg geld in weten te zamelen om een hectare land te kopen, zodat ze hun geweldige werk kunnen voortzetten en de dieren waarvoor ze zorgen het fijne leven geven dat ze verdienen.
“Jerry heeft mijn leven volledig veranderd. Ik heb zoveel mensen ontmoet. Dieren krijgen niet zoveel zorg als mensen, maar we laten mensen met een handicap ook niet in de steek, dus waarom zouden we dit bij dieren wel doen? Iedereen verdient een kans in het leven.”
This entry was posted in Honden
Gratis retour 
Aanmelden voor onze nieuwsbrief 
180-dagen garantie